рэгіянальная назва на Гродзеншчыне крывянай каўбасы з варанымі грэцкімі або ячнымі крупамі і тлушчам. Паходзіць ад слова “каша” – назвы адного з асноўных сваіх інгрэдыентаў. Робяць кашанку са свежай свіной крыві. Адварваюць грэцкую крупу, дадаюць тлушч, скваркі, прыправы і ўліваюць кроў. Усё добра перамешваюць і атрыманым месівам начыняюць тоўстыя свіныя кішкі. Ад апошніх кашанка мае яшчэ іншую назву – “кішка”. Пякуць яе на бляках або адварваюць, а потым падпякаюць. Замест грэцкай крупы часам дадаюць муку, тады яна называецца “крывянка”. Кашанка вядома з праславянскіх часоў і з’яўляецца прыкладам сезонага прадукту безадыходнай натуральнай гаспадаркі аграрнага тыпу. У часы ВКЛ і Рэчы Паспалітай была вядома і шляхецкай, і сялянскай кухні, пераважна пад назвай “кішка”. Паводле легенды, ад вялікага аматара мясцовай крывянай каўбасы паляка Згерскага з Цеханаўца ў ВКЛ пайшоў вядомы ў XVI-XVII стст. магнацкі род Кішкаў. У кнізе Войцаха Вялёндкі “Дасканалы кухар”, выдадзенай у 1783 г., быў змешчаны спосаб прыгатавання “Кішкі свіной”. У XIX ст. кашанка стала загдваецца ў кулінарнай літаратуры як “Кішка чорная”.

 

​

Рэцэпт з віленскага выдання 1881 г. “Літоўскай кухаркі”:

“Палову гарца грэцкай крупы змяшаць у вялікім начынні з працэджанай праз сіта

квартай свіной крыві, квартай свінога таплёнага тлушчу, пільнуючы, каб месіва

не было занадта рэдкае. Дадаць сталовую лыжку маярану, солі па густу, тоўчанага

ангельскага і чорнага перцу, добра перамяшаць і наліць у кішкі. Параўняць,

завязаць і варыць у вадзе 45 хвілінаў, каб зварылася каша. Гатовыя кішкі выносяць

на холад.

Каб есці, трэба парэзаць іх на квалкі і падсмажыць у тлушчы”